Βιετνάμ, 1967

Ο Χρήστος Καπράλος διαμόρφωσε το προσωπικό του ύφος αφομοιώνοντας τα διδάγματα της αρχαίας ελληνικής και της λαϊκής τέχνης, αλλά και της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας. Επίκεντρο στο έργο του ήταν πάντα η ανθρώπινη μορφή.

Τα πρώτα του γλυπτά ήταν ρεαλιστικές απλοποιημένες μορφές σε πηλό και γύψο, εμπνευσμένες από το άμεσο περιβάλλον του. Από το 1957 άρχισε να χρησιμοποιεί το χαλκό. Το ανθρώπινο σώμα μετατράπηκε σε Νίκες και μυθολογικές μορφές, αρχαίους οπλίτες, ζευγάρια, μητέρες με παιδιά. Ταυτόχρονα οι συνθέσεις του έγιναν πολύ αφαιρετικές και συχνά αποσπασματικές. Η αποσπασματική απόδοση και η σκόπιμη και έντονη παραμόρφωση προσδίδει ή τονίζει το δραματικό χαρακτήρα των έργων. Ο χαρακτήρας αυτός σε ορισμένες περιπτώσεις αναγνωρίζεται άμεσα• άλλοτε όμως δηλώνεται έμμεσα, δημιουργώντας ποικίλους συνειρμούς σε έργα που φέρουν απλώς τον τίτλο “Σύνθεση”.

Το “Βιετνάμ” είναι χαρακτηριστικό από την άποψη αυτή. Πρόκειται για μια ακόμη “Σύνθεση”, το περιεχόμενό της όμως δηλώνεται εύγλωττα από τις επιγραφές που είναι χαραγμένες πάνω στο έργο: “ΒΙΕΤΝΑΜ” και “ΔΙΧΤΑΤΟΡΙΑ ΑΙΣΧΟΣ”. Ο Καπράλος εκφράζει έτσι τη διαμαρτυρία του ενάντια σε ένα καταστροφικό πόλεμο και μια δραματική περίοδο της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας που συμπίπτουν χρονικά. Οι δύο συγκλίνουσες, ακρωτηριασμένες φιγούρες στηρίζονται η μία στην άλλη και, παρά την τραγική τους παραμόρφωση παραμένουν όρθιες, σαν σύμβολα ελπίδας και νίκης.